donderdag 16 november 2017

Het eigen 'frame' van bisschop Yousif Thomas Mirkis

In de Antoniuskapel van de Aloysiuskerk was een bijeenkomst met de bisschop van Kirkuk, Yousif Thomas Mirkis, een deels in Frankrijk opgeleide priester van de Dominicaanse orde. Een geleerd en tegelijk praktische man, die tot 2003 vooral les gaf op een theologische opleiding, maar toen verdween Saddam Hussein, kwamen de Amerikanen.
Hij kan doceren: de Europeanen zijn individu, maar in Irak ben je, of je het wilt of niet, lid van een gemeenschap, communitarisme: het gaat niet om pure religie, niet om etniciteit, denominatie als zuiver religieuze groep: hij is nu eenmaal geboren als lid van de Syrische geünieerde katholieke kerk.
Hij gaf meteen al een mooi voorbeeld van complot-denken: zou die grote aardbeving met zoveel doden niet van een Iraanse kernproef komen?
Hij is zelf geboren één jaar na de stichting van Irak, dus in 1933. Vrede heeft hij nooit meegemaakt. Er was altijd wel onderdrukking, of oorlog, of allebei. Van afstand heeft hij de Europese 2e wereldoorlog meegemaakt: voor pacifisme had hij geen lovende woorden, want in 1933 konden zij het Nazi-regime ook niet tegenhouden. Maar het is moeilijk laveren tussen de idealen, zeker toen vanaf 7 augustus 2014 Mosul een regime kreeg dat wellicht nog erger was dan een nazi-regime. Ja mag geweld niet imiteren, maar moet ook niet naïef zijn. Uiteindelijk kwam er toch een rechtvaardiging van geweld, als noodzakelijk kwaad, proportional use of violence.
Maar, praktisch als hij is wilde hij de leuze Si vis pacem para bellum niet overnemen (als je vrede wilt moet je je voorbereiden voor oorlog). Maar denk aan vrede: si vis pacem, para pacem.
Maar dat is de theorie: hij werkt vooral praktisch en verzorgt zo'n 700 jonge mensen, studenten, die hij € 200 per maand kan geven zolang als hij genoeg geld bijeen kan bedelen.
Daar is wel een probleem voor hem: de grote NGOs hebben allemaal hun eigen agenda, eigen beleid, dat hij frame noemt: als je praktische aanpak daarin niet past dat wordt je niet ondersteunt.
Edwin Ruigrok van PAX was teleurgesteld dat hij 'hun mensen' in Kirkuk niet kent, die daar zijn om groepen bijeen te brengen. In studentenhuizen van Mirkis zitten Yezidi, Christenen en Moslim studenten dooreen: maar dat is zo zijn werk. Pax riep geen herkenning bij hem op. Ik zei tegen Edwin dat het oude Pax Christi wellicht beter bekend was, al is dat ook een Europese stichting/organisatie gebleven.
Ik was al lang niet meer in de Aloysiuskerk geweest, al is het formeel 'mijn eigen parochiekerk'. Pastoor Huitink, nu priester na een vroegere loopbaan bij de politie, kan efficiënt, maar ook spiritueel sterk leiding geven hier. Zuster José Höhne, dominicanes, vertelde dat er nog 57 OP zusters n Nederland zijn, maar zij is (goed 60?) verreweg de jongste. En dan komt zo'n bisschop uit Kirkuk hier bij ons steun zoeken. Over de Iraakse regering(en) wil hij niet veel kwijt: het zijn ook in zijn soennitisch gebied toch vooral shi'ieten die de dienst uitmaken. Maar hij blijft liever buiten de politiek en concentreert zich op praktische projecten.