In September 2015 gingen Paule en ik een midweek naar de Ardennen. Op de heenweg stopten wij voor een stadswandeling in Luik. We gingen natuurlijk vergelijken met Utrecht: allebei bisschopssteden onder het grote Keulen. Alleen kwam in 1578 de alteratie in Utrecht, (na de beeldenstorm van 1566) en overheerste het Calvistisch protestantisme, terwijl in Luik pas ruim twee eeuwen later de macht van de bisschop en de kerk ineenstortte: in 1789 kwam het volk in opstand, maar in 1795 kreeg Luik zijn eigen Bastille, toen de grote kathedraal, de Saint Lambert steen voor steen werd afgebroken. Op het Archéforum, de Place Saint Lambert staan er nu dunne, doorzichtige pijlers als teken van de oude kerk.
Onmiddellijk hierboven: op het plein voor de Saint Barthélémy staan
les grands op gepaste afstand van
les petits, de clerus en de leken zonder duidelijke communicatie. Aardig wat restanten van de allure van de bisschoppen, maar tevens tekenen van de afkeer. Rond 1970 hebben ze de norse St Barthélémy van dat Duits aandoende rood-witte uiterlijk voorzien, waardoor de stoere maar grauwe natuurstenen verborgen worden.
In de Barthélémy deze doopvont, van Byzantijnse oorsprong, of zeker met motieven uit die omgeving. Waarschijnlijk nog iets ouder dan de kerk die tussen 1010-1015 werd gebouwd. Maar wel, als alles, herbouwd, herzien, ooit rococo, nu bescheiden in afbeeldingen.
Het was heel wat omhoog en omlaag in de bisschopstad, dus hier Paule vrolijk, bijna triomfantelijk naar omlaag kijkend! De andere kerken en het meer dan kolossale paleis van de bisschop, nu beheerd door de provinciebestuur, bewaren we voor een volgende keer. Duidelijk moge zijn, dat Luik het wat kerkelijke grandeur ruim wint van Utrecht.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten